Rûhan

Romanlarda ve hikâyelerde kurgu, genellikle, ya; yazarın kendisini ön plana çıkararak, gözlemlediğini ve yaşamış gibi gösterdiği olayları kendi ağzından anlatmasıyla, ya, kahramanlarının yaşadıklarına şâhit olmuş birinin tanıklığıyla ve kahramanların yaşadıklarının kendilerine gizli kalmış yanlarının da bu kişi tarafından açıklanmasıyla, ya da bütün olaylara şâhit olan ve bunların arka planlarını da bilen âdeta insan üstü bir kişinin kendi kişiliğine atıf yapmadan kişilik-dışı anlatımıyla gelişir. Bu, yazarın hâlet-i rûhiyesine de ışık tutan bir üslûp meselesidir. Yazarının gözlemlerini ve yaşadıklarını kendi ağzından anlattığı romanlar bütün hayalî kurgularına rağmen hâtırat formatındadırlar.

Bugüne kadar yazdığım hâtırat kitaplarımı okuyan pek çok dostum beni bir de roman ya da hikâye yazmam konusunda uzun süre teşvik edip durdular. Hele bâzıları Gel de Çık İşin İçinden! başlıklı hâtırat kitabımdaki kurguları(!) pek beğendiklerinden beni bir romancı olarak da görmek istediklerini ısrarla belirttiler. Bu ısrarlar, sonunda, bu hikâyelere yol açtı.